«Η κατάστασή μας είναι δραματική... Μας χρωστάνε ένα σωρό λεφτά. Σε άλλους χρωστάνε 10.000 μπορεί και 15.000 ευρώ. Σε μένα μόνο χρωστάνε 4.000 με 4.500 ευρώ. Εκεί έχουμε και σωματείο, που το ελέγχει η ΠΑΣΚΕ και το μόνο που μας λένε είναι να κάνουμε υπομονή - και εδώ ακόμη δε μας έχουν δώσει δώρο Χριστουγέννων». Αυτά μας είπε αναγνώστης του «Ρ» και εργαζόμενος στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας που πήρε χτες τηλέφωνο στην εφημερίδα. «Είμαι παντρεμένος με παιδί δύο ετών και γυναίκα, στο ενοίκιο. Μας έχουν τελειώσει, σας λέω. Κι όταν τους λέω να κάνουμε κάτι, ξέρετε τι μου λένε; Μου λένε "φύγε ρε παλιοκομμουνιστή". Και να σας πω κάτι; Δεν είμαι κομμουνιστής. Με το δίκιο είμαι...».
Οι ίδιες δυνάμεις, καθόλου τυχαία, μέσα στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, ζητάνε «ψυχραιμία» για να μην «τρομάξει» και φύγει ο Ταβουλάρης (σ.σ. ο ιδιοκτήτης) απ' τα ναυπηγεία επικαλούμενος τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Και, ξεπερνώντας κάθε όριο, λένε πως τα ναυπηγεία δε θα γίνουν «Χαλυβουργία»! Δηλαδή, η ΠΑΣΚΕ μοιράζεται τις αγωνίες κάθε Ταβουλάρη και κάθε Μάνεση που φοβούνται μην τυχόν και οι εργάτες οργανωθούν και παλέψουν με ταξική κατεύθυνση, για τις δικές τους ανάγκες. Τέτοιος είναι ο ρόλος τους. Εναν ηρωικό αγώνα που αποτελεί φάρο για το σύνολο της εργατικής τάξης, αυτοί τον αποφεύγουν «όπως ο διάολος το λιβάνι»...
Θέλουν να σπείρουν απογοήτευση στους εργάτες, καλώντας τους, στην ουσία, να αποδεχθούν τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα, να αποδεχθούν την αναδουλειά, να αποδεχθούν την απληρωσιά, να αποδεχθούν τις απολύσεις. Να κάνουν «υπομονή». Μόνο που για τους εργαζόμενους έχει εξαντληθεί η υπομονή. Κάθε μέρα φαίνεται όλο και περισσότερο πως μόνο ο οργανωμένος ταξικός αγώνας μπορεί να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις στα αδιέξοδά τους.
Οι ίδιες δυνάμεις, καθόλου τυχαία, μέσα στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, ζητάνε «ψυχραιμία» για να μην «τρομάξει» και φύγει ο Ταβουλάρης (σ.σ. ο ιδιοκτήτης) απ' τα ναυπηγεία επικαλούμενος τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Και, ξεπερνώντας κάθε όριο, λένε πως τα ναυπηγεία δε θα γίνουν «Χαλυβουργία»! Δηλαδή, η ΠΑΣΚΕ μοιράζεται τις αγωνίες κάθε Ταβουλάρη και κάθε Μάνεση που φοβούνται μην τυχόν και οι εργάτες οργανωθούν και παλέψουν με ταξική κατεύθυνση, για τις δικές τους ανάγκες. Τέτοιος είναι ο ρόλος τους. Εναν ηρωικό αγώνα που αποτελεί φάρο για το σύνολο της εργατικής τάξης, αυτοί τον αποφεύγουν «όπως ο διάολος το λιβάνι»...
Θέλουν να σπείρουν απογοήτευση στους εργάτες, καλώντας τους, στην ουσία, να αποδεχθούν τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα, να αποδεχθούν την αναδουλειά, να αποδεχθούν την απληρωσιά, να αποδεχθούν τις απολύσεις. Να κάνουν «υπομονή». Μόνο που για τους εργαζόμενους έχει εξαντληθεί η υπομονή. Κάθε μέρα φαίνεται όλο και περισσότερο πως μόνο ο οργανωμένος ταξικός αγώνας μπορεί να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις στα αδιέξοδά τους.
